> 1.200 kilometer in 20 uur
We bleven maar kort in Istanbul. Ondanks dat de stad in de 48 uur dat we er waren veilig voelde, bleef het door de mislukte coup onvoorspelbaar. Ik hoop ooit een andere keer naar Istanbul terug te kunnen keren, om de stad wat beter te verkennen. Al zal het er dan niet zo lekker rustig zijn als nu. Read the rest of this entry »
De tas is ingepakt, maar zelf ben ik er nog niet helemaal klaar voor. Denk ik.
Ik ga namelijk weer op reis, wéér op zo’n rotvaart door de wereld heen. En daar zal ik vanaf deze plek over gaan vertellen.
Ik weet het, het is ruim twee jaar geleden dat ik voor het laatst wat op mijn site heb geplaatst. Als je één van mijn volgers bent, dan bij deze mijn excuses voor die enorme periode.
Ik zal het goedmaken. Echt. Read the rest of this entry »
Vaarwel Sarajevo, goedemorgen Mostar!
De ochtend na mijn ‘Bosnian night’ in Sarajevo vertrokken we in alle vroegte uit het hostel. Om zes uur ‘s ochtends stonden we onze tassen in te pakken, om half zeven stonden we beneden bij de Baščaršija op de tram te wachten. Die niet kwam. We besloten een taxi te nemen; voor zeven DM werden we snel door het verkeer heen geloodsd.
Snel sprintten we het enorme station van Sarajevo binnen, de trein met eindbestemming Ploče (Kroatië) stond al klaar. Een locomotief, twee oude Zweedse wagons en een restauratiewagen vormden samen het korte treintje waar een grote groep backpackers zich in moest proppen. We vonden één vrije veel te lekkere stoel, waarin we om de beurt een dutje deden, om ons slaaptekort van de vorige nacht nog aan te vullen. Langzaam vertrekt de trein uit Sarajevo, om in de mist van de heuvels te verdwijnen.
Er rijden maar twee treinen per dag tussen Sarajevo en Mostar/Мостар (inmiddels geloof ik drie), waarvan er (destijds, tegenwoordig niet meer) één doorrijdt naar het Kroatische kustplaatsje Ploče. Eén trein rijdt vroeg in de ochtend, de ander laat in de avond. Allesbehalve ideaal dus. Read the rest of this entry »
Deze post bevat maar weinig foto’s dankzij de vieze ramen van de bus…
Ik wilde graag mijn verjaardag in Sarajevo, Bosnië-Herzegovina, vieren. Tussen Kotor en Sarajevo bestaan geen directe busverbindingen en omdat er in de regio van Kotor niet zo heel veel autoverkeer is, was liften ook niet de beste optie.
Dus moesten we naar Nikšić (Никшић), de tweede of derde stad van het land, om daar over te stappen op de bus naar Sarajevo. Tegen een uur of zes zouden we dan in Sarajevo aankomen, was de theorie. Het liep anders.
Dubbel pech
Ik schrok wakker van een harde klap bij het achterwiel van onze enigszins aftandse bus, gevolgd door een hoop binnenkomend stof. De bus komt schokkend tot stilstand. De bus die ons naar Nikšić bracht, kwam al moeilijk de steile helling bij Morinj op, maar kreeg nu dus ook nog pech op de hoogvlakte. Blijkbaar was het voor de chauffeur niets ernstigs: na een snelle check reed hij behoedzaam door. De bus hobbelde wel iets meer dan eerst.
En natuurlijk was onze trein wéér vertraagd…
Officieel hadden we om 05.10 aan moeten komen in Belgrado. Niet dus. Rond die tijd waren we nog ergens op een uur afstand van de Servische hoofdstad. Tegen zevenen reed de trein dan eindelijk het grote, vervallen station van de stad binnen.
Daarna namen we een van de eerste bussen naar ons hostel. Tenminste dat dachten we, maar ik had me in naam en adres vergist. Balen, maar hé het is nog vroeg en hadden per slot van rekening wel even mooi een rit van ruim 300 kilometer dwars door Servië en Bulgarije achter de rug. Met een flinke wandeling en zoektocht (waar is WiFi als je het nodig hebt…) kwamen we dan eindelijk aan bij het Belgrade Shine Hostel, een omgebouwd appartement achter in een donker flatgebouw. We konden meteen ons bed, maar er was er tijdelijk maar één vrij. Dat maakte ons niet uit, we vielen tegen elkaar aan in een diepe slaap. Even bijslapen.
De volgende bestemming…
…na Krakau was Hongarije. Vanaf Krakau wilden we om kosten te besparen naar Budapest liften. In de buurt van Budapest zouden we kunnen slapen bij Zsuszy, een flatgenootje uit Tartu, en haar vriend. Dubbel besparen dus.
Om vanaf Krakau naar Budapest te liften zijn er grofweg drie opties: via Zvolen (SK), via Brno en Bratislava of via Poprad. ’s Ochtends vroeg namen we de tram naar de rand van de stad, waar we op een schimmig marktje wachtten op de aansluitende bus. Met die bus vertrokken we naar de rand van de stad, waar we bij een Burger King onze beste glimlach opzetten en er maar het beste van hoopten.
Al snel stopte er een Pool met een zeer beperkte kennis van het Engels. Hij ging niet naar Slowakije, maar zou ons wel even meenemen richting de grens. Het was een gezellige rit, wij probeerden hem wat Nederlands en Engels te leren, hij leerde ons wat woordjes Pools en Slowaaks. Alleen merkten we tijdens het gesprek niet dat we de afslag naar Slowakije voorbij reden…
Exit Baltics
Na twee dagen bijkomen in Vilnius, werd het op vier juli dan echt tijd om langzaamaan op huis aan te gaan. Een paar kilometer dichter bij huis, tenminste, en dus vertrokken we naar Białystok, Polen.
We stonden vroeg op, zodat we na het wafelontbijt nog snel even de Gediminias Hill konden beklimmen. Vanaf de heuvel valt het op hoeveel kerkentorens er eigenlijk boven de stad uitsteken: in een snelle telling kom je makkelijk uit op 21 stuks. Op weg naar het station haalden we even een halve kilo verse Litouwse aardbeien voor in de trein bij de markt. Een beetje weinig misschien voor een treinrit van negen uur, maar ach, dat scheelt ook weer rode vingers.
Bij Sestokai, net voor de Poolse grens moesten we overstappen op een bus: ook in Litouwen plannen ze de werkzaamheden juist op het moment dat je met de trein moet. In een oude stadsbus crossten we over zandweggetjes door het Litouwse platteland. Bijna alle passagiers kwamen van buiten Europa, dus die hadden de ervaring van hun leven.
Vilnius II: highlights van een topstad
Voor wat er allemaal in Vilnius te doen en zien is, kan je deze post lezen. Ook dit keer had ik mijn slaapplaats geboekt in het Jimmy Jumps House van de vrolijke Canadees-met-Nederlandse-roots Peter. Mooiste was nog dat ik klantenkorting kreeg: ik had er in januari ook al gezeten.
In Vilnius zwierven we wat rond. We aten ijs bij de Yo-Yo-zelfbedieningsijszaak (vierhonderd gram voor 4 euro), keken naar het Ei-standbeeld, verbaasden ons over nieuw-traditionele Litouwse kleding en haalden een heus paspoortstempel in Uzupis en stopten ons vol met zwaar Litouws eten in de gezellig chaotische pub ‘Sniekus’. De eigenaar is een nogal wazig figuur met een gigantische snor en mede dankzij hem is het café uitgegroeid tot een fenomeen in de stad.
In de nacht…
…van 2 juli was het dan eindelijk zo ver: ik verliet Tartu. Sterker nog, ik verliet Estland. Na twee biertjes te hebben gedronken in Kivi aan de Rüütli Tänav en mijn vele één, twee en vijf eurocent muntjes in de fooienpot te hebben gemikt, prikte ik mijn gestolen Estse vlaggetje in de berm en liep ik met bagage en al naar het Bussijaam. Tijd om te vertrekken.
Dag 1, 11 april – Tere Hommikust of Доброе утро?
Daar stond ik dan, vier uur ’s ochtends onder de douche. Nauwelijks geslapen in de nacht voordat ik dé reis zou maken waar ik al weken naar uitkeek: dé reis naar Rusland.
Деньги, geld in Roebels voor onderweg. Ik had de intentie zo min mogelijk mee terug te nemen.
Op de een of andere manier heeft Rusland altijd tot mijn verbeelding gesproken. Waarom zou ik niet meteen kunnen zeggen. Ik ben van na de Koude-Oorlog en heb het IJzeren Gordijn nooit kunnen zien. Het Communisme kende ik alleen van films, het Rode gevaar alleen van boeken en verhalen van mijn ouders. En dat bestaat allemaal niet meer, of in ieder geval, niet meer in deze vorm.
